کاش

کاش میشد که درِ این دل خود باز کنم                      و تو را همچو خودم مَحرَمِ هر راز کنم

کاش میشد که کمی حرفِ ملایم بزنیم                      کوک ناکوک خودم با دگران ساز کنم

کاش بودی تو کنار من بیچاره و من                      فاش گویم به تو احساس خود ابراز کنم

کاش من حال و هوای دگری می داشتم                      تا فقط با رخ معصوم تو اعجاز کنم

دفتر شعر قدیمم می گرفتم به دو دست                      قصّه لیلی و قیص دگر آغاز کنم

کاش من نای سخن با دگران می داشتم                      با ثَنای تو و مدحت داد آواز کنم

کاش بودی تو خدای دل آشفته ی من                      تا عزیمت به ره خانه ی بت ساز کنم

این کیاوش که تو بینی به دو بندی بند است                      تو بیا تا به نگاهت عزم پرواز کنم

فریدون مشیری

من سکوت خویش را گم کرده ام
لاجرم در این هیاهو گم شدم
من که خود افسانه می پرداختم
عاقبت افسانه مردم شدم
ای سکوت ای مادر فریاد ها
ساز جانم از تو پر آوازه بود
تا در آغوش تو ، راهی داشتم
چون شراب کهنه شعرم تازه بود
در پناهت برگ و بار من شکفت
تو مرا بردی به شهر یاد ها
من ندیدم خوشتر از جادوی تو
ای سکوت ای مادر فریاد ها
گم شدم در این هیاهو گم شدم
تو کجایی تا بگیری داد من
گر سکوت خویش را می داشتم
زندگی پر بود از فریاد من