در درازای تنهایی، انسان به چیزی جز از هم پاشاندن زندگی روتین فکر نمی کند. و وقتی ذهنت را به آنارشیسم دچار کنی مجبوری فکر کنی و بنویسی یا حسّت را به اشتراک بگذاری. آن وقت آرامی و غیر عصبانی. مهم نیست یک نفر حرفت را میخواند یا 5 میلیون نفر. مهم این است که حرفت را زده ای و به عنوان تاریخ در گوشه ای از این فضا قرارش داده ای